මම සොරකමක් කලෙමි... මා අන්සතු දෙයක් මා සතු කර ගතිමි. එහෙත්...

          හුඟාක් දවස් මං බ්ලොග් ලියන්න ගියේ නෑ. මහපොළොවට පොස්ට් එකක් වත් දැම්මේ නෑ. හේතුව සිතිවිලි විසිරීම. හිත එක්තැන් කරන්නයි මං මේ දේ කලේ. හොරකමක් කලාට දැන් මට මගේ පැන්සලය එතරම් කීකරු නැති පවත් මා ඒ  තුළ අනන්‍යතාවක් සොයන බවත් අන්තීමේදී මට වැටහුණා.කොහොම හරි මේ තමා මා සතු සංයමය... භාවනාවක් වගේ ඇඳලා ඉවර වෙන්න පුළුවන් තරම් මං ඒකට ඇබ්බැහි වෙලා හිටියා. තාමත් එහෙම තමා. නමුත් පැන්සලයත් අතත් එකට බද්ධ වෙන්නේ නෑ. එහෙම උනාම හොර කම හරියටම වෙන්නේ නෑ. එහෙම බලද්දී පැත්තකින් මෙය හොරකමක් වෙන්නෙත් නෑ. එත් මං දන්නවා ඒක මගේ අදහසක් නිසා ඇන්දා නොවේ. ඒ පිංතුරයට මට හිත ගියා. මොනාලිසා තරම්ම නැති උනත් ඇගේ ‍සුන්දර දෙතොල මට දුන්නේ මහ වදයක්. මේ සිතුවම ඇතුලේ අදහස් දක්වන දේ අතර ප්‍රධාන වන්නේ ඇගේ දෙතොල්. ඇස් තරම් මං අඳින්න දක්ෂ නෑ දෙතොලක්.  අකීකරු පැන්සල් ඇඟිලි එක්ක මං එතැන පරාදයි. කොණ්ඩය නම් මට  ටිකක් විතර වෙනස් කරන්න ඕන උනා. කොහොම උනත් මං ඒක අන්තිමේ කලා. හැබැයි අන්තීමේදි මං දන්නවා ඉස්සර තරම් නම් බෑ.

 http://boondionline.blogspot.com/2010/11/kavi-boondiya_8046.html මෙතනින් තමා මං ඕක දැක්කේ.

කියන්න ඕන මේකත්. ඔයාට මං කොන්දේසි දාන්නෑ. මේ පහළ තියෙන රෑපය ඔයාට පුළුවන් කොපි කරා ගන්න.(ඕන නම්) ඒත් මතක තියා ගන්න  සැබෑ පැන්සල් පහර ඇත්තේ මා සතුවයි. මේ පරිගණක ගත සෙවණැල්ලක් විතරයි.

මේක ඇන්දේ 09/17 . අඳින්න ගියා පැයක් විතර. අද වෙනකොට මං හිතන්නේ මේක දුර්වලයි කියලා.මේ දෙකම පෝස්ට් කරන්න එක පිටුවකට ගෙනාවට පස්සේ මං හිතන්නේ මගේ සිතුවමේ යුරෝපීය පෘෂ්ටිමත් බව නෑ  කියලා. අනික මුණ තව ටිකක් මහත් වෙලා පහත් වෙන්නත් ඕන. ඒ මුල් සිතුවමේ ඇස් තිබ්බනම් එයා බලන තැන නෙවේ මෙයා ගේ ඇස් තිබ්බා නම් තියෙන්නේ. කොහොම උනත්  අනේක කවි, කතා අස්සේ චිත්‍රයක් තිබ්බට කමක් නෑ කියලා මං හිතුවා. ඒක හංදා ස්කෑන් කරා.