සන්ද්‍යා මනරම්

අඳුරැ
ගඟ ගලනවා
නිම්න මිටියාවතින්
ගිරඟ සිඹින
නිල් ගුවන
දිසේ රතු පැහැයෙන
චාන්දනී
ඉස්සි බලන්
පරවු පියුම් පෙති පාවෙන
කුමුදු මල් හිනැහෙන
සැදැහැවතුන් නිසා ගී කියන
සියතුන් කැදලි සොයන

රවිඳු යන්න දහවල අරන්
සඳා එන්න රැය අරන්

පිපෙන මල් පරවෙලා
සුවඳ ඉතිරි කර යන්න
මට මගේ ජිවිතේ විඳගන්න ඉඩ දෙන්න

දිය දහරට ගලන්න
ගල් කුළ මත ඉඩ තියන්න
දසත පීනා මිනා
ගඟ දිය කළඹවන්න

සකුණි ඉගිලි සරන්න
ගී ගයා සැනසෙන්න
මටත් පියඹා යන්න
ගගනත ඉඩ තියන්න

නුඹ

එද‍ පන්සලේ
මහ පින්කමේදී
සීරුවට හටගෙන
සැදැහැ උවනින්
බැතිබර දැතින්
ලොල් වු සිතින්
පරිස්සමින් - හෙමින්
අතිනත යැවු
මල් වට්ටිය වගේ

ප්‍රේමයේ පුර්ෂාධිපත්‍ය

                
                    ප්‍රේමය 
             පිරිමියා සේ
         දෝවනය 
     කළ හැක.

ඔබ

 සඳක් සේ නැඟි ඉරක්
සේ මොලවා තනි තරැවක්
තරම් ආදරේ කළ කෙනෙක්.

ආදරියේ...

 ගොම්මන් යාමේ ගඟ අද්දර
තන්පංගලමේ සුදු මැණිකේ
මන මෝහන රැවකින්ගඟ'ඹඩ
සද සේ නුඹ සුදු මැණිකේ


යායට මල් නෙලනා කුමරියෝ
නැහැ නොවැ වැව් ඉස්මත්තේ
මේ සඳ මෝරන පැය ගම්මානේ
නුඹ මන්ද තවත් වැව් ඉස්මත්තේ


හීතල හිරිහඬු පිපෙනා සුළඟින්
නැලවෙන තාලෙට වැව් ඉවුරේ
නුඹ රැව මට තවමත් මැවෙනවා
පුර පෝදා මෝරන තනිපංගලමේ

නුඹ මහි ප්‍රේමය

ඔබ වසිනු මැනවි
මහ වරැසාවක් වී
මා ගත තෙමනු මැනවි
මා පෙම්බර ස්වාමි


මා ගත දොවනු මැනවි
දහසක් මල් පිබිදේවි
ඒ මල් ඵලය දරා
ඔබ නමින් දිලේවි



සඳු තිලකය මකා
කඳු ළැම මත සුසුමක් තබා
ඔබ වසිනු මැනවි
මා ගත මත ගලා

ඇයි?

කොතරම්
ගැඹුරැ 
සීල සමාධියෙන් 
නිවුණත්
ඇයි බුදු හිමියෙනි
චීවරය මෙතරම් ගිනි පැහැ...

සඳ ඔබ

අඳුරු අහසේ 
අර ඈත දිලෙන 
සාවෙකුගේ 
අහිංසක රැව රැගත්
නිශායම
සිරියහන
මන්මත්කරන
මල් පෙති සීරැවට තලන 
රන් තැටිය.

වෙ න් වී ම . . .

දෑත රැඳී දෑගිලි

පැටලී තිබූ ආලය

ගිලිහි - විරහි - පාවී

දුක් සුසුම් සෝ සන්තාප

සුළඟට ම ඇඳි ගිය

ආලය - ඡායාව - මායාව

කාලය තුරඟ පිට නැඟි අසරැව

පිටිය මැද තරඟ කරන

සල්ලාල - ජීවිතය - නිස්සාර

ගස සහ මල

මහ ගසක් වී කුමට - මල් දරා පල දරනු බැරි නම්
දෙනෝදාහකට සෙවණ දුන්නද නොපීදෙන ගහක්
විසල් අතු පතර විහිදා විඳින අපමණ ගින්දරක්
ඇත්තටම කුමට ඵල නොදරන ගහක්


මව් පදවි ලබන දිනයක ගැහැනියක අති උතුම්
ලබනු බැරි නම් මව් පදවි ගැහැනියකගේ ඵලය කිම්
කඳුළ උරැම මුසලකමට දෛවයේ සරදමින්
අඬාවැටීයන් මතු සංසාරෙදි යළි මේ නොවන ලෙසින්


යමහල් හිතක් ළමැද හොවාගෙන
උණුවී ගින්දරින් කිරි ඉතිරේද නොදනිම්
ජීවිතයකට දෙබෑ විය නොහැකි කුසින්
අන්ත අසරණයි නුඹ මේ ලොව වසන කතු වෙසින්